Tjampoer!!!
Gezinsuitbreiding
Dat was het kopje boven de mail die we aan veel vrienden en familieleden hadden verstuurd. Het is immers niet zo maar iets, een puppie. Dat wil zeggen, dat merkten we pas toen we haar al als onze nieuwe huisgenoot hadden meegenomen naar de Sto Domingo.
Dat we een keer terloops tegen Marielle en Jelle hadden gezegd dat het ons wel leuk leek om een hondje te hebben, waren ze niet vergeten. Op de bewuste 22 september belde Marielle ons op om ons aan die opmerking te herinneren. Zij waren namelijk al maanden bezig met inlezen wat voor ras ze wilden hebben, welke kleur, sexe en dergelijke, en het moeilijkst van alles, waar vind je een pup die aan alle wensen voldoet? Na die lange speurtocht belde Marielle dus op, geheel ingenomen met zichzelf dat ze maar liefst 2 adressen wist die we de volgende dag konden bezoeken. Omdat we de zaterdag toch meestal verdoen met luieren door de kater die we de avond daarvoor hebben opgelopen in de Conways, besloten we voor de gezelligheid mee op pad te gaan.
Zoektocht naar een nieuwe huisgenoot
De spanning was om te snijden. Stel je voor dat er eentje tussen zit die we zouden willen. Wat doen we dan? Willen we wel een hondje, moeten we dan niet ons hele leventje omgooien en veel thuis zitten? Na al die jaren waarin ik een hond had gewild leek het ineens zo onwerkelijk nu we zelf konden beslissen of we er inderdaad een zouden nemen. Geen rekening houdend met de krappe huisvesting (we hebben zelfs een tuin), geen huisgenoten (behalve elkaar dan!), geen allergieen, geen financiele tekortkoming. Onder het motto kijken kan geen kwaad verheugden we ons op het eerste nest vol pluizige, lieve aanhankelijke puppies.De wondjeshondjes
Het gezin met de bruine puppies bezochten we eerst. De arme puppies, 8 in totaal, waren allemaal samen in een klein hok samen gezet. De buikjes zagen er bol en doorvoed uit, de vacht zat echter onder de vlekken en wondjes. Wij als hondenanalfabeten vonden het er maar raar uitzien en schreven de arme hondjes meteen af. Marielle en Jelle waren positiever ingesteld en begonnen al over de voorwaarden van de koop na te denken. Wellicht eerst naar de dierenarts, zoveel puppies hebben huidproblemen na de geboorte, het kan iets kleins zijn, zijn ze wel ingeent, waar is de vader, is het een volbloed ras?De prijswinnaars
Met wat minder enthousiasme op naar de kennel van een Chineze vrouw. De wetenschap dat we 3 verdiepingen met de lift omhoog moesten deed ons de moed nog verder in de schoenen zinken. Hoe kan hier nou een goed gerunde kennel zitten?
Eenmaal boven klonk een vrolijk geblaf vanachter de deur. Marielle had niet overdreven. Dit is een kennel waar de honden goed worden gevoed en opgevoed. Ter illustratie kwam de eigenaresse meteen met wat certificaten van de laatste beauty contest; een van haar honden had gewonnen!Onze blik werd meteen gevangen door de kleine blonde puppies. Een mannetje en een vrouwtje, nog geen 3 maanden oud. Arjans blik kruiste de mijne en ik zag dat ook hij meteen verkocht was.
Ondertussen waren Marielle en Jelle weer met hun vragenlijstje in de weer: hoe oud zijn ze, hoeveel mannetjes en vrouwtjes, wat krijgen ze te eten, worden ze wel uitgelaten, hebben ze al vaccinaties gehad, hoeveel moeten ze er nog, zijn het full-breed honden, waar zijn de ouders? Ondertussen hadden wij het kleine blonde donsje uit haar hok gevraagd. In plaats dat ze op ons afliep spurte ze weg naar de keuken, waar ze niet meer uit wilde komen. Marielle en Jelle waren er nog niet uit of ze een zwarte Labrador of een blonde Retriever wilden. Arjan wilde pertinent geen zwarte hond, leek hem zo somber. Aangezien Marielle en Jelle met het hele plan op de proppen waren gekomen, hadden zij eerste keus. Hun blik viel al snel op een zwart Labrador teefje. Toen die uit haar hok mocht, kwam ze vol enthousiasme op hun afrennen en het bleek liefde op het eerste gezicht, wederzijds. Japoers keken we er naar. Terwijl de fase van de prijsonderhandeling al was ingegaan werden wij wat stiller. Willen we wel een hond, eentje die niet eens naar ons toe komt, moet je daar niet eerst over nadenken dan, kunnen we zomaar een hond kopen, en als we in het weekend weg zijn dan, en zou Sylvia van honden houden? Al deze vragen tolden door ons hoofd toen we de kennel al weer hadden verlaten en een broodje aten in een tentje op de hoek. Eenmaal bij de bank om te pinnen voor de hond van Marielle en Jelle, besloten we zelf ook maar een fors bedrag te pinnen, je weet maar nooit. Weer terug bij de kennel bleek de eigenaresse de papieren al in orde te hebben gemaakt en Marielle een korting te hebben bedongen op voorwaarde dat we met twee puppies de deur uitgingen. Marielle en Jelle wilden er maar 1. Wat kon ons nu nog weerhouden?