De thuistest

Na een week of 6 komen we tot de conclusie dat ik overtijd ben….Vervolgens duurt het nog een week voordat we de stap wagen en de zwangerschapstests in huis halen. Inderdaad twee, je weet immers nooit of ze wel echt werken, zo denken wij. Terwijl ik bij de plaatselijke Mercury drugstore verdekt opgesteld sta om eventuele bekenden niet tegen het lijf te lopen, hoor ik Arjans stem luid boven het geroezemoes uitkomen: Do you sell pregnancy tests? Hier klinkt een nu al trotse papa. Uiteraard, in een land waar het nog steeds heel gewoon is om zeker 4 tot 6 kinderen te hebben, kan je voor 5 gulden een 99% betrouwbare test krijgen. Terwijl Arjan bij de Starbucks een kop koffie haalt om het adrenaline gehalte naar een nog hoger plan te brengen, kijk ik op de wc alvast stiekum hoe het werkt. We zullen tot morgenochtend moeten wachten.

Terwijl we normaal gesproken wakker worden gemaakt door het pieptoontje van de wekker, liggen we nu om 6 uur alletwee klaarwakker in bed. Terwijl ik me de afgelopen weken zo ‘anders’ voel en zeker weet dat ik zwanger ben, ben ik nu, in het zicht van de haven, ineens een stuk minder zeker. De paar minuten die het duurt om het staafje 1 of 2 rose streepjes (‘zwanger’) te laten kleuren, lijken een eeuwigheid. Er gebeurt niets, en dus begin ik nu gretig met de tweede test. De eerste is vast zo’n produktiefoutje, want zelfs het eerste streepje licht niet op. En dan toch, zelfs in het nog schemer donker van de vroege ochtend, onderscheiden we twee roze strepen door het volledig roze gekleurde schermpje. En ook de tweede test laat hetzelfde resultaat zien. Het kan niet anders, we worden papa en mama!

De rest van de dag lopen we op wolkjes, bellen elkaar ieder uur en giebelen als twee zenuwachtige pubers…wat staat ons allemaal te gebeuren, we hebben een kleintje op komst!!!