Anilao
Oktober 2000
Lang verwacht…
Eindelijk gaat het er van komen. Coen, die hier al meer dan twee jaar woont, heeft het vaak over die goede oude tijd, dat in de weekenden nog naar Anilao werd gegaan. Een kustplaatsje op 2 uur rijden ten zuiden van Manila.
Er zijn zeer veel resorts, hutjes en guesthouses, maar Arthur’s is ‘the place to be’, aldus Coen. Waarom? De mensen zijn enorm vriendelijk. Je hebt de mogelijkheid om te duiken. En omdat je er je eigen eten en drinken mag meenemen. Bovendien zijn er maar tien hutjes die rondom een binnenplaats/grasveldje zijn gebouwd. Als de groep dus groot genoeg is heb je het rijk voor je alleen. Je moet er gewoon geweest zijn om het te kunnen begrijpen.…en eindelijk toch gegaan
Om 9 uur sta ik bij Marielle en Jelle op de stoep. Aldaar blijkt Marielle nog niet helemaal wakker (lees: klaar) en Jelle begint aan het ontbijt. Ik heb niets gegeten, anticiperend op ons vaste reisritueel: een stop bij het Petron station waar we iedere reis buiten Manila verzamelen of op zijn minst een café latte bij de Starbucks halen. Zullen we daar nu ineens van afwijken? Terwijl ik dan ook maar een boterham neem vraag ik me af waarom ik me zo heb gehaast. Het wordt een relaxweekend en laten we relaxed van start gaan. Ondertussen gaat wel 3 keer de telefoon, vrij ongebruikelijk zo vroeg in het weekend; nadat het laatste telefoontje is afgerond zijn er van de oorspronkelijke groep van 10 man nu nog 5 over. Oorzaak: reisjes met het werk (Arjan is naar Cebu ), zwangerschapsmisselijkheid, katers,…Ingredienten voor een weekendje Anilao
Ik denk na over de warmer wordende volgeladen achterbak van de auto: pastasalade, goed voor zeker 10 man, 2 grote gevulde en gekruide bangus, stokbroden, 5 flessen wijn, boter, mayo, en bij voorbaat al schimmelende en stinkende franse kaasjes. Marielle en Jelle hebben voor het belangrijkste deel van het eten gezorgd: merquez worstjes, kipsate, steaks, aardappelsalade, nog meer brood, al schoon gemaakt fruit, zelfs verschillende bakjes en potjes met saladedressing en sausjes. Hulde aan Dorrie! …en dat alles ook voor 10 man, maar voor de zekerheid voor 12 ingekocht, het water maakt hongerig. Met alle meegebrachte duikapparatuur, bcd’s, finnen, wetsuits, regulators, noem maar op, zouden we ons ook in Nederland kunnen wanen voor vertrek naar een strandvakantie van 3 weken in Zuid Frankrijk.Eenmaal onderweg stoppen we alsnog bij de Starbucks. Een weekend zonder café latte blijkt toch te zwaar. We hoeven niet op Coen en Marcel te wachten, die slapen eerst hun roes uit, moeten nog langs de garage en komen op eigen tempo. Opeens wordt Marielle bleek om de neus, kijkt of ze nog bereik heeft met haar mobiele telefoon en begint driftig te bellen. Ze zal Coen uit bed bellen, die haar bikini van huis moet ophalen. Ondanks de zeker 40 kilo ingeladen baggage was ze het belangrijkste van een weekendje strand bijna vergeten!
Duiken met slecht 'zicht'
Eenmaal aangekomen hebben we ons meteen op de kaasjes gestort. Heerlijk. De enorm vergrote buoyancy moet het duiken bevorderen. Nadat ik zeker drie wetsuits heb geprobeerd, finnen 2 keer heb gewisseld en na lang zoeken een masker heb gevonden, vertrouwen we er maar op dat de gasflessen en BCD in orde zijn. Wat een ouwe troep. Ik ben jaloers op Marielle en Jelle die hun eigen spullen hebben.De banca brengt ons een stuk verderop waar we mooie vissen zullen zien en ook een half wrak. Aangezien we met z’n 3 en zijn zal de divemaster mijn buddy zijn. Zodra ik een meter onder water ben krijg ik een drukkend gevoel op mijn voorhoofd wat steeds erger lijkt te worden. Op 3 meter onder het wateroppervlak wordt het echt arelaxed en geef aan mijn buddy aan dat er iets mis is. Hij kijkt me aan en geeft het signaal dat ik goed mijn oren moet klaren en er ogenschijnlijk niets aan de hand is. Met minder dan 10 stempels in mijn logboek vertrouw ik op mijn buddy, voor het eerst iemand anders dan Arjan, en daal verder af. Ik rommel aan mijn masker, doe het af en probeer op 15 meter diepte met ogen dicht het wat losser te krijgen en weer goed op te krijgen. Dit is bij de cursus gelukkig flink geoefend en eenmaal het masker weer op voel ik me een stuk beter. Ik zie nog wel heel slecht en mijn ogen prikken, maar dat zal wel komen door het zoute water. Het kost me zeker 10 minuten voordat ik het relaxte zweverige gevoel van duiken heb hervonden. De rest van de duik kijk ik mijn ogen uit en zie inderdaad veel mooie vissen, alhoewel wat troebel.
Als we weer met de banca terug varen naar Arthur’s voelen mijn ogen toch raar, gezwollen aan. Marielle die altijd de afdruk van haar bril nog zeker een uur na het duiken op haar gezicht heeft staan ziet niets vreemds. Zijzelf is misselijk en heeft hoofdpijn. Als een stel ouwe van dagen hijsen we ons uit de boot en hangen wat in de ligstoelen totdat Marcel en Coen aankomen.Met Marcel erbij maken we een tweede duik op een andere plek. Ik heb mijn masker verwisseld voor een die veel te groot is en ik iedere minuut moet klaren, maar alles beter dan de vorige. Eenmaal op 20 meter diepte zie ik Marcel nergens meer. Ik raak in lichte paniek totdat ik de divemaster met hem terug naar boven zie gaan. Ondertussen voeren wij met z’n 3en de vissen. Dit trucje levert zeer veel mooie gekleurde en ook grote vissen op. Ze hebben honger en blijven in mijn vingers pikken als het brood al lang op is. Ik word er bijna bang van. Weer boven heeft Marcel last van verkoudheid, Marielle is niet meer misselijk en Jelle en ik voelen ons prima, zoals het eigenlijk hoort natuurlijk! Beide koelkasten die gebruikt mogen worden door de max. 20 gasten zijn tot de nok gevuld met onze lekkernijen. ‘s Avonds maken we een beginnetje met de meegebrachte versnaperingen voor de BBQ. Terwijl de flessen wijn snel op zijn en we overgaan op de locale Tanduay Rum weten we na een uur al dat er morgen voor de lunch weer BBQ zal zijn!
Visdag
Bij het ontwaken knipper ik met mijn pijnlijke ogen. Is dit het gevoel van een kater of een restant van het duiken van de dag ervoor? Ik snel naar het kleine spiegeltje, en hoewel het smerig en vlekkerig is, zie ik duidelijk de gesprongen aderen die mijn ogen rooddoorlopen maken en mijn kassen doen uitpuilen tot visse-ogen. Als mijn ogen maar niet blijvend beschadigd zijn…We varen naar een piepklein eilandje om te zwemmen en te zonnen, waarna we de BBQ weer in gereedheid brengen voor de ‘restjes’. Daartoe behoren ook de twee bangus-vissen, die Sylvia met een vies gezicht voor me had schoongemaakt. Na een half uur grillen is de vis witgekleurd, maar met een rode drab omgeven. Is dit de marinade of de ingewanden die er per ongeluk nog zaten? Uiteindelijk Coen de vissen meegegeven voor zijn 4 katten, die het hoe dan ook zullen oppeuzelen.
Rond 2 uur vertek ik dan weer met Marielle en Jelle, want vanmiddag komen onze eerste gasten aan in Manila! Ik ben blij dat Jelle de weg nog zo goed herinnert want ik ben niet bepaald een postduif. Ik druk het gaspedaal extra hard in en hoop maar dat ik op tijd zal zijn.
De rest van de maand zal ik als een bokser door het leven gaan, waarbij het iedere ochtend weer een verassing is welke kleur mijn ogen en de huid daaromheen hebben aangenomen. Zoals Coen al wist, je moet er geweest zijn om te ervaren hoe Anilao is. Ben bij dat ik dat nu achter de rug heb.