Lake Taal
Augustus 2000
Manila's hobieclub
Samen met Simone en Govert ga ik (Arjan heeft een uitstapje met zijn werk) naar Lake Taal. Zij zijn er al een keer geweest, en hopen dat dit de Filipijnse versie zal worden van hun geliefde hobiecatweekenden die ze altijd hadden in Hong Kong. Daar hebben ze ruim een jaar gewoond. Naast het nachtleven en hiken is er niet zoveel vertier, behalve dan de gezellige hobieclub waar alleen maar relaxte mensen kwamen om uit te waaien na een week hard werken, aldus Simone en Goof.Enthousiast gemaakt door het vooruitzicht van een leuke reis door het binnenland en de gedachte aan weekendjes vullen met catemaran zeilen beginnen we aan ons dagtochtje. We passeren kilometerslange velden waar ananas wordt verbouwd. Nooit geweten dat deze als een soort bloem uit een cactus groeien. We vragen ons meteen af of watermeloenen wellicht ook aan struiken groeien. De mangos, papayas en durians groeien in ieder geval aan bomen, dat weten we omdat we ze in de voortuin en de straat hebben!
Eenmaal bij de hobieclub lijken de bootjes wat oud en slecht onderhouden. Het meer om de vulkaan, Lake Taal, is vrij groot en er waait een stevige, maar warme wind. Er is niet echt een strandje maar wel een plaats waar je eventueel het water in kan om te zwemmen. Ook staan er ongeveer tien grote rieten parasols met tafels en stoelen, die je kan reserveren. Een aantal van deze tafels is bezet door Filipijnse en buitenlandse gezinnen, die ook BBQ's hebben meegenomen, en we zien zelfs een paar tenten staan. Hun honden ravotten langs de waterkant. Dit is geweldig, en dat op minder dan 2 uur rijden van Manila! Maar vandaag gaan we de vulkaan beklimmen, een klim van een half uurtje.
‘Fixed price’
Eerst moeten we nog een bootje regelen om er te komen. Volgens Govert moeten we dat aan Simone overlaten. En inderdaad, kostenbewust als ze is,… Zodra ze uit de auto stapt wordt ze omringd door booteigenaren of hun onderhandelaars, 'you rent boat from me', 'special price', 'very cheap', 'fixed price' en vervolgens 3 keer zo veel vragen als we volgens de 3 jaar oude Lonely Planet mogen verwachten. Amehoela!Simone staat met haar armen in de zij en torent ver boven de kleine Filipino's uit. Ze maakt wilde armgebaren die Govert en mij doen veronderstellen dat de prijzen zijn gestegen. Hij doet het raampje een stukje open zodat wij de onderhandeling kunnen volgen, wat Simone nog pissiger maakt maar uiteindelijk wel in een veel lagere prijs resulteerd. Alhoewel het nog altijd hoger is dan wat we in eerste instantie hadden verwacht, gaan we uiteraard meteen accoord. Vanaf nu mag Simone altijd de onderhandeling doen! Voor minder dan een tientje per persoon worden we naar de overkant gevaren in een banca, een gammel houten bootje met aan weerszijden een extra balk ter bevordering van de stabiliteit van het bootje! Hij maakt met handen en voeten duidelijk de hele middag op ons te zullen wachten om ons na de klim weer terug te varen. Om er zeker van te zijn dat hij dat inderdaad doet en we niet onverhoopt terug moeten zwemmen betalen we alleen achteraf. Uiteraard moet ook dit worden onderhandeld en met enige vertraging vertrekken we.
Op verkenning
Op de paar Japanners na die zich op een uitgehongerd paard naar boven laten brengen is het zeer rustig. Het zal wel komen doordat het hartje zomer is. Als de donkere wolken er niet waren geweest was het hier veel te heet geweest voor een dergelijke wandeling.
Eenmaal op de top zijn we toch helemaal nat van de beklemmende vochtige hitte en het zweet. Het kratermeer ligt er mooi bij, en het uitzicht is nu al mooi, maar vast vele malen indrukwekkender als de lucht blauw is en zonnestralen op het water schijnen. We gaan nog op verkenning uit naar de tweede vulkaan die we vanaf de top zien liggen. Na een half uur off-road gewandeld te hebben lopen we tegen een dicht begroeid gebied aan. Het is inmiddels ook gaan regenen wat niet uitnodigt voor een verdere verlenging van onze wandeling. Eenmaal beneden lopen we nog wat langs het water, waar nog enkele nederzettingen zijn, bestaande uit stenen huisjes met rieten daken en af en toe huisjes van klei op palen, met daaronder hun vee. En dat 2 uur rijden van een wereldstad met 17 miljoen inwoners!
Weer op het vaste land besluiten we nog wat met de auto in de buurt te touren. Ik ben blij dat Goof rijdt als de asfaltweg verandert in zandweg, en de zandweg langzaam in een schijnbaar ondoorgaanbare rivier. Een vastzittende trycicle helpen we uit een een diepe kuil. Vervolgens maant Goofie ons ons goed vast te houden, geeft hij flink gas en komen we met een klein sprongetje weer uit de kuil en stuiteren we een stukje verder weer met de neus van de auto op de weg. We roemen zijn rijkunsten maar besluiten toch maar niet te ver meer van de geeikte paden af te gaan met dit weer. Als hier eens per uur iemand langs komt is het veel.
We rijden eerst weer bergopwaarst voordat we via Santa Rosa weer op de weg terug zitten en aansluiten bij de gebruikelijke zondagmiddag file Manila in. Het uitzicht is prachtig. Het eerstvolgende weekend dat het mooi weer is…
kwam twee maanden later