Home Wonen Werken Luieren Krieltje Tjampoer Familie


De beklimming van Mount Pinatubo


April 2001




Het stond al een tijdje op ons lijstje maar nu gaan we het dan ook echt doen: Mount Pinatubo beklimmen.

In 1991 was vulkaan Pinatubo na 600 jaar rust tot uitbarsting gekomen. Gedurende drie maanden werd de wijde omtrek bedolven onder as en een wit poeder lahar. Uiteindelijk werden 1000 hectare landbouwgrond verwoest, 40.000 huizen vernietigd en 250.000 mensen dakloos en waren er 900 slachtoffers. Als enige voordeel van dit alles was de verandering van het landschap rondom Mount Pinatubo in een surrealistische witte vlakte en het ontstaan van een mooi kratermeer.

Donderdagavond rijden Govert, Simone en Mireille en ik weg uit Manila naar het noorden. Eerst een stop bij de MacDonalds om onze bloedsuikerspiegel op peil te houden. Op zich is een bezoek aan de Mac hier al een hele ervaring. De best verkopende artikelen zijn de kip met rijst en spaghetti bolognaise. Een vriend van ons heeft zelfs al een keer meegemaakt dat alle typen hamburgers bij de Mac “out of stock’ waren!

Na een file en 4 uur in de auto komen we aan in Angeles, ons vertrekpunt voor Mount Pinatubo. Tot 1991 was hier de grootste Amerikaanse luchtmachtbasis buiten de VS gevestigd. In 1991 heeft de Philipijnse regering in een opwelling van patriotisme het lease contract met de Amerikanen niet verlengd. Dat hier een groot deel van de buitenlandse valuta-inkomsten door wegviel, werd pas later ervaren. De Amerikanen waren door de vulkaanuitbarsting niet rauwig om weg te gaan.
Angeles had door de luchtmachtbasis een nogal hoog percentage dames in de bevolking die hun geld verdienden met een nogal oud beroep. Ook na het vertrek van de Amerikanen heeft deze beroepsgroep hun verblijf in Angeles verlengd. De nieuwe doelgroep zijn mannen uit de rest van Azie en Europeanen die in de 50-100-20 markt niche vallen (=ouder dan 50 jaar, meer dan 100 kilo en met een voorkeur voor meisjes onder de 20). We snappen nu wat mannen in Manila bedoelen als ze zeggen dat er mooie golfbanen in Angeles zijn!

Na een korte nacht in ons hotel (er schijnen geen hotelkamers in Angeles te zijn zonder tweepersoonsbedden) vertrekken wij om 5 uur met onze gids George in een jeepney richting Mount Pinatubo. Na 2 uur op een verharde weg, komen we in de buurt van de vulkaan en rijden al hotseklotsend door een droge rivierbedding door het zeer indrukwekkende witte lahar landschap.
Na 2 uur zo te rijden, kan de auto niet meer verder en moeten we het verder te voet doen. Wij lopen allevier met een kleine rugzak met een schone onderbroek en T shirt. Onze gids George heeft zijn vriendin uit Angeles meegenomen (we vragen maar niet wat ze voor de kost doet). Daarnaast loopt er ook een drager mee met een rugzak van drie keer zijn lichaamsgewicht met drie tenten, ons eten en drinken. Ons schuldgevoel praten we weg door elkaar gerust te stellen dat we hem wel een hele grote fooi zullen geven.

We hebben geluk dat het bewolkt is zodat de warmte meevalt. Na 6 uur lopen door het fantastische landschap komen we bij het kratermeer aan dat inderdaad erg mooi is. Het zwemmen in het meer is zeer aangenaam. De drager heeft zijn werk niet voor niks gedaan want de maaltijden zijn daarna ook erg lekker.
We gaan vroeg slapen in onze tentjes en bespreken bij het ontbijt de andere mogelijkheden naast het dansen op een vulkaan. De wandeltocht terug is makkelijker doordat we nu de berg afgaan en het nog bewolkter is. Na een paar uur staat de jeepney op ons te wachten en kunnen we op het dak van de jeepney de terugtocht beginnen.

In Angeles gaan we de auto ophalen bij het hotel. We komen ongeveer om 2 uur ‘s middags aan en zien veel Duitsers uit 50-100-20 niche met een voldaan gezicht uit hun kamer komen met hun schatjes aan hun zijde. Het zwembad is ook een halve sexshow met allemaal zomers geklede dames erin. Nadat Simone en Mireille Govert en mij vervolgens wegslepen rijden we met een voldaan gevoel over onze Mount Pinatubo ervaring terug naar Manila!