Pagsanjan
Januari en mei 2001
Een van de leukste dagtrips, die je vanuit Manila kan doen, is naar de Pagsanjan watervallen te gaan. Na meer dan een half jaar in Manila, brachten Simone en Govert ons op het idée om met hen naar deze bezienswaardigheid te gaan. Aangezien de meeste watervallen die wij elders hebben gezien meestal tegenvielen, rijden we zonder veel verwachtingen ‘s ochtends weg.
Aangekomen in het plaatsje Pagsanjan, moeten we eerst met verschillende booteigenaren onderhandelen over de prijs om ons naar de watervallen te roeien. Nadat we er achter komen dat er een kartel van bootvaarders is gevormd in een recent verleden, gaan we al mokkend over de hoge prijs twee aan twee in de bootjes met elk twee roeiers er in.
Na een half uur in een rustig stromende rivier, moeten onze roeiers echt zwaar tegen de stroom in roeien en ons bootje over rotsen slepen. Langzamerhand komen we er achter dat de prijs redelijk in verhouding met de inspanning is.
We trappen er uiteraard niet in om halverwege aan de chantage van de roeiers toe te geven en meer te gaan betalen. We moeten erg gniffelen als we zien dat de vele Koreaanse toeristen in gebrekkig Engels wel aan de chantage toegeven.
De jungle waar we door heen varen op weg naar de watervallen zijn spectaculair en zijn de eigenlijke bezienswaardigheid. Voor diegene die de film “Apocalips Now” hebben gezien: de opnamen voor deze in Vietnam afspelende film zijn hier opgenomen.
De watervallen na de spectulaire tocht van twee uur, zijn niet echt bijzonder. Het is vooral vermakelijk om de Japanse en Koreaanse toeristen nat te zien worden onder de waterval, waar je voor een aantal pesos meer daadwerkelijk onderdoor kan varen. Nadat wij deze doop overslaan, varen we met de stroom mee veel sneller terug en kletsen we met de roeiers over hun uitgavenpatroon (“mostly lady’s drinks in de beerhouse, Sir”). Met deze wetenschap zouden we de discussie over de prijs weer kunnen beginnen!