Puerto Galera
September 2000
Tegen beter weten in
We hebben alweer enkele weekenden in Manila doorgebracht, dus we moeten er nodig eens tussen uit. Arjan is enorm druk met zijn werk en heeft behoefte aan een relaxed weekend. Ik heb ook zin om er op uit te trekken. Omdat we niets vooraf hebben geregeld besluiten we naar Puerta Galera te gaan. Een eiland waar je kan komen zonder vliegen. Het ligt op een uur varen van Batangas, een 2 ˝ uur lange autorit zuidwaarts van Manila. In totaal zullen we dus minstens 4 uur onderweg zijn ‘van deur tot deur'. Een dergelijke afstand overbruggen zouden we in Nederland alleen doen als we minstens 5 dagen vrij hebben, hier zijn we al helemaal gewend aan lange reistijden. Het verkeer is hopeloos en zelfs als er nauwelijks verkeer is beletten de gaten in de weg of de fietsers en voetgangers je wel om hard te rijden.Als om 6 uur de wekker gaat en we een kwartier later het hek uitrijden van Urdaneta uitrijden, zien we een blauwe lucht gelardeerd met dreigende onweerswolken. Langzaam maar zeker wint het wolkendek terrein en eenmaal bij het Petron station, vaste stop voor welke reis dan ook, regent het flink hard. We nemen een café latte en bagel met creamcheese en kijken vanonder de overkapping waar de wolken vandaan komen, en nog belangrijker, waar ze heen gaan.
Teleurgesteld over deze geheel onverwachte wending van het weekend besluiten we toch door te rijden. De rit naar Batangas schijnt leuk te zijn dus we rijden door. Kunnen we altijd nog bij de kust beslissen of we de boot nemen.
We rijden het grootste deel van de rit met de ruitenwissers op de snelste stand, maar zijn bij aankomst nog altijd positief gestemd. Wie weet is het aan de andere kant wel mooi!
Na nog een ander bootje te hebben genomen en een leuk hutje te hebben gevonden, doen we eindelijk waar we voor zijn gekomen, relaxen met een boekje en een dranklje op het strand.
Het blijft wonderwel droog en we pikken nog 2 uurtjes doorgebroken zon mee. Heerlijk, er is geen mens te verkennen behalve de locale bevolking die massages en vers fruit aanbiedt. ‘s Avonds verkennen we Puerta Galera, wat niet meer blijkt te zijn dan zo’n 2 km kustlijn met 3 verschillende strandjes. Wij bevinden ons dichtbij het centrum van het eiland, waar wat restaurantjes zijn en we nog een handjevol touristen tegenkomen. Onder het genot van een biertje en Indiase curry zijn we blij dat we de gok hebben gewaagd!Ge-strand
De volgende ochtend is het weer niet opgeklaard, maar wat geeft het, met het duiken zien we toch wel mooie dingen en we hebben een goede gids. Hij stelt ons beginnelingen op ons gemak en onder water kent hij de plekken waar bijzondere vissen zitten. Het is er echt heel mooi om te duiken.
Als bij terugkomst op het strand de eerste druppels weer naar beneden vallen, besluiten we toch maar te vertrekken. Je weet maar nooit hoe het weer zich verder zal ontwikkelen in regentijd, en wat kan je doen op het strand als het regent?We doen onze enige nog droge kleding aan voordat we op de gammele banca stappen, die ons door de hoge golven naar het vertrekpunt van de veerboot zal brengen. Eenmaal daar zijn we door de ondertussen neerstortende regen snel helemaal doorweekt.
Er wordt ons medegedeeld dat de eerstvolgende boot is gecanceld vanwege de storm, waarschijnlijk alle anderen van de rest van de da ook. Waren we nu maar in het resort gebleven! Teleurgesteld voegen we ons naar het enige restaurant in de haven, waar nog meer gestrande vakantiegangers zitten. Tijdens het wachten horen we het gemopper van de touristen en vele verwende expats aan, die verwachten niet meer op tijd hun vliegtuig te kunnen halen naar hun eindbestemming. Ook Arjan probeert zich te herinneren wat voor belangrijke vergaderingen hij allemaal heeft de dag daarna.
Als het weer nog verder verslechterd en we met onze handen dekking moeten zoeken voor de ondertussen rondvliegende placemets, glazen, borden en uiteindelijk zelfs stoelen, leggen we ons er gelaten bij neer dat het misschien wel een goede beslissing van de schipper is niet uit te varen. Het moet zeker windkracht 8 zijn. Uiteindelijk gaan we met een trycicle naar een verderop gelegen plaatsje aan de andere kant van het eiland, waar een grotere veerboot wel zal uitvaren. Dat gebeurt, en na twee uur varen zitten we weer in onze auto.
Home sweet home
Het blijkt ook enorm te hebben geregend in en om Manila. De snelweg staat op verschillende plaatsen blank, wat de gebruikelijke files nog langer maakt dan gewoonlijk. Als we eindelijk thuis aankomen zijn we heel erg moe. We gaan vroeg naar bed en concluderen dat we misschien nog wel moeier zijn dan voor vertrek. Maar Arjan heeft geen moment aan zijn werk gedacht, en was er dus echt even helemaal uit, dat wel. We zijn blij dat we weer veilig zijn thuis gekomen.Dit gevoel wordt versterkt als we de volgende dag in de Philippine Daily Inquirer lezen dat er toch een kleine banca was uitgevaren tijdens het noodweer, maar was omgeslagen. Hoewel de Filipijnen een eilandenrijk is en dus aan alle kanten omringd door water, kunnen de meeste Filipino’s niet zwemmen. Van de 30 opvarenden waren er 20 verdronken, allen Filipino’s, terwijl de overige 10, touristen, naar de 100 meter verderop gelegen kust waren terug gezwommen. Voorlopig even geen weekendje weg tijdens regentijd.