Home Wonen Werken Luieren Krieltje Tjampoer Familie


Punta Baluarte


Juli 2000



Bestemming Luilekkerland

De tijd gaat zo snel dat ons voornemen van een maandelijks uitje bij de tweede maand al bijna in het slop raakt. Totdat we worden gebeld door Natasja die vraagt of we mee gaan naar Punta Baluarte. Op 2½ uur rijden ten zuiden van Manila aan de kust ligt het prachtige resort.
Bij aankomst blijken de twee mooi aangelegde zwembaden echter geen overbodige luxe. Het zeewater zal de rest van het weekend zo laag staan dat je eerst 500 meter zeewaarts moet lopen voordat je zou kunnen zwemmen. De visnetten en het troebele water zijn ook niet aanlokkelijk genoeg om in de 'frisse natuur' te gaan zwemmen.

Het wordt een enorm lui weekend samen met nog zo’n 6 andere stellen, en een tweeling van ruim een jaar oud. Je kan er golfen en tennisen, maar het warme weer en de vele Hollandse blaadjes en spelletjes die iedereen heeft meegezeuld houden mij het grootste deel van de tijd aan de zwembadrand gekluisterd. Arjan gaat op zondag met de andere mannen golfen. Ik oefen liever eerst nog wat in Manila op de driving range voordat ik de mooi aangelegde golfbanen tot moestuin omhak. Misschien moeten we er nog eens terug gaan als we de technieken van de golfsport wat beter onder de knie hebben, want 18 holes lopen is in de prijs inbegrepen. We blijven Hollanders! Tegen die tijd zal ik dan ook weten dat je niet wordt toegelaten als je geen kraagje aan je shirt hebt zitten en het geen zin heeft in discussie te treden met de desbetreffende baliejuffrouw om alsjeblieft een keer een uitzondering te maken. Het enige initiatief tot actie die Simone en ik, gehuld in korte broek en spaghetti bandje t-shirtjes, hadden, namelijk de wandeltocht naar en over de golfbaan om de mannen aan te moedigen, werd daarmee dus ook in de kiem gesmoord.

Voetproblemen

Zondagmiddag stond onze chauffeur Arnold ons op te wachten. We zijn hier nu ruim twee maanden en men heeft ons verzekerd dat je hier echt niet zelf moet rijden. Veels te gevaarlijk. Afgezien van de gebruikelijke hectiek van het verkeer, een verzamling cartende autos en jeepneys, trycicles en bedelaars, schijnen kleine kinderen zich ook doelbewust voor de auto’s van blanken te gooien. Dit in de hoop dat ze het er redelijk vanaf brengen en vanaf dan hun toekomst finacieel zeker is gesteld. En colonne rijden we met de anderen terug naar Manila. Arjan en ik vragen ons af wat er met Arnold aan de hand is, zo stapvoets als hij rijdt. Zou hij tijdens onze afwezigheid misschien een ongeluk hebben gehad in Manila? Deze gedachten worden alleen maar versterkt door het SMSje van de mobiel van vrienden die achter ons rijden: ‘is er wat mis met de voet van de chauffeur?’Tja,dat vonden wij ook al… en vervolgens ….’ Zou je er niet iets van zeggen’. Ze hebben gelijk. Het wordt ons nu ook te gortig. Als we zo doorrijden zijn we er tegen middernacht nog niet, terwijl we rond 5 uur zijn vertrokken. We sporen hem aan wat harder te rijden en komen we in het ons al bekende schommelende ritme van naar links en naar rechts hobbelen op de achterbank, en af en toe naar voren als hij net iets te gretig anderen inhaalt en zich nog net tussen twee auto's kan dtrukken om een frontale botsing te voorkomen. We verliezen onze vrienden uit het oog, die ons later bellen om te vragen wat er mis is met onze chauffeur, waarom hij zo belachelijk hard rijdt, onverantwoord gewoon. Ohhh… wij hadden juist de indruk dat ie zo traag reed en na ons aansporen pas weer zijn oude rijstijl eigen had gemaakt….Na dit weekend zullen we hem niet meer vragen ons te rijden buiten de doordeweekse dagen, of het moet zijn omdat we een feestje of etentje hebben waar we verwachten bier of wijn te drinken!Vanaf nu rijden we lekker zelf.