De oversteek

De grote oversteek

Woensdagavond 17 mei ben ik na een aantal weken van afscheidsfeestjes, -dinertjes en borrels, eindelijk vertrokken. Bepakt en bezakt met ongeveer 70 kilo, bestaande uit kleren, oranje vlaggen, t-shirts, taartprikkers, balonnen, huisjes, klompen, Delfts blauw, Nederlandse boeken, tulpen, de laatste VI voor Arjan, Privé en Story over Maxima, je moet toch op de hoogte blijven (??), een kaart van 2mx1m van Nederland,drop, stukken kaas en boerebont kaasschaaf en alles wat een Hollander verder nodig heeft in den vreemde. We zijn in ieder geval voorbereid op een honger zomer en ook op de avondjes van de Nederlandse club.
Zoals verwacht viel het afscheid zwaar- met name van familie, ons eindelijk mooi af zijnde huisje aan de Lindenstraat, en natuurlijk van alle vrienden. In het vliegtuig eerst nog wat zitten mijmeren, denkend aan de mensen die me hebben uitgezwaaid (nogmaals bedankt, ik vond het erg lief van jullie) en met wat cadeautjes die me toch nog op de valreep waren toegestopt.
De reis was lang, maar nauwelijks iets van meegemaakt. De boeken en blaadjes bleven onaangeroerd. Nadat ik met moeite het hoofdgerecht van het diner had gehaald ben ik als een blok in slaap gevallen en pas wakker geworden toen ik er verplicht uitmoest in Kuala Lumpur voor een half uur. Het tweede stuk had ik me voorgenomen niet te gaan slapen om zo te voorkomen dat ik niet alleen het ontbijt, maar ook de lunch zou missen, maar...niet gelukt. Door alle commotie van de laatste dagen en veel te weinig slaap was het geen probleem om ook nu weer pas te worden wakker gemaakt vlak voor het uitstappen.
Bij de douane ging het al net zo vlot. In tegenstelling tot wat ik tot nu toe had gehoord van Filipino's dat alles traag gaat was ik binnen 10 minuten door de douane. Ik heb nog geen visum, dat wordt binnenkort geregeld, maar ze geloofden me dat ik met al die tassen slechts een weekje voor business hier naar toe ging. Nou goed, als je ziet wat de Filipino's zelf meenemen als ze op reis gaan, het lijkt wel of ze hun hele huis hebben ingepakt, alles in grote dozen en gammele tasjes.

Eenmaal buiten zag ik, ondanks de drukte, Arjan met zijn twee meter boven iedereen uit torenen. Gelukkig. Nog iets in mijn omgeving wat vertrouwd is. De komende weken zal ik vaak op hem terugvallen, en mijn hart luchten als ik onze familie, vrienden en 'onze' Jordaan ontzettend mis. Daar staat hij, bruin gekleurd van zijn eerste uitstapje naar een Filipijns strandje het weekend er voor.. jaja, zo eenzaam en eng klinkt het wonen in verwegistan dan ook weer niet. We rijden van het international Airport naar het Mandarin hotel, een ritje dat we nog vaak zullen maken, maar iedere keer met andere gevoelens. Soms om vrienden na lange tijd van slechts mailen met vreugde in de armen te sluiten, danweer om familie met een knoop in de maag uit te zwaaien. Vanaf nu is het een komen en gaan, waar ik meer moeite mee heb om aan te wennen dan Arjan.
We blijven in het hotel tot we een huis hebben gevonden. We hebben ook een auto met chauffer. Ideaal. Zeker als je de weg niet weet zoals nu. Klinkt afschuwelijk lux, is het ook, maar niet overbodig als je ziet hoe ze hier rijden. Doodeng, dat wordt nog wat als ik tijdens spitsuur het verkeer in moet.

Zaterdag gaan we voor het eerst met een makelaar huizen kijken. We zijn er nog niet uit of we in het Filipijnse 'Amstelveen' willen wonen of in hartje Manilla. De afweging van nabijheid en smog tegen groter huis en zwembad, maar veel file, is niet gemakkelijk. We zullen zien.
De eerste avond heel even wat van het leven hier meegekregen. We zijn lopend naar het dichtsbijzijnde shopping centre gegaan. Deze 10 minuutjes van actie waren genoeg voor een doorweekt t-shirt...zelfs 's avonds is het zo warm dat je in Nederland al lang een zomers noodweer zou verwachten. Hier nog geen "tropical showers" gevoeld, gelukkig.

Arjan weet wel hoe hij het me naar de zin moet maken, heerlijk gegeten in een Japans restaurantje met life muziek waar 'ons' liedje op verzoek werd gespeeld,...Daarna nog een koffietje op een terrasje. Tja, dan lijkt het allemaal heel gewoon. Heb Arjan wel moeten overtuigen naar mij te kijken en niet naar al die mooie lonkende dames en verleidelijke hoeren die duidelijk laten blijken geinteresseerd te zijn...Toch anders dus...

Ik ben er nog te kort om te weten hoe anders het hier zal zijn, maar daar kom ik vast snel achter. Vanavond nog even Nederlands doen, kijg ik mijn doop, een borrel met wat Nederlanders. Ook morgen hebben we een lunch met wat Nederlanders. Als dat zo doorgaat kom ik dus met een grotere aardappel in mijn keel terug, getraind in bridgen en sherry drinken. Maar daarvoor moeten we dan eerst weer een oversteek maken!