• De oversteek
  
  
• Thuisloos
  
  
• Een nieuwe wereld
  
  
• Ons nieuwe thuis
  
  
• Ritme
  
  
• Gezinsuitbreiding!
  
  
• Het eerste bezoek
  
  
• 'Op verlof'
  
  
• Een witte kerst
  
  
• Stilte na de storm
  
  
• Valentijn
  

Vorig weekend zijn we uiteindelijk verhuisd. Twee dagen geleden kwamen ook onze spullen nadat ze door de zeer trage procedure bij de douane heen waren. Het was erg vreemd om onze spullen hier weer terug te zien. Tot onze grote geruststelling bleek de spiegel van ons huwelijk nog heel en ook de andere breekbare spullen onaangetast. Het enige wat is gebroken kwam op onze eigen rekening aangezien we in vol enthousiasme alles zo snel mogelijk probeerden uit te pakken, benieuwd wat er in zat, alsof het anders zou zijn dan bij het inpakken!

In sneltreinvaart hebben we al wat schilderijtjes opgehangen om het gezellig te maken, terwijl de rest van de woonkamer helemaal leeg is. De woonkamer galmt daardoor enorm, maar sinds we een grote palm hebben gekocht hopen we dat dat minder wordt. We hebben een mooi plekje gevonden voor de spiegel, die nu veel beter tot zijn recht lijkt te komen. Geen kans dus om jullie te vergeten!

Het wachten, overigens een zeer populair woord hier, is nu op de stoelen en banken die we hebben gekocht. Omdat we onze meubels hebben achtergelaten op de Lindenstraat zitten we voorlopig dus op de dozen of op een van de keukenstoelen die we van de vorige huurder hebben overgenomen. De nieuwe banken komen als het goed is over 2 weken, de extra stoelen ergens in September! Ja, ik hoor jullie denken, dat duurt langer dan bij de IKEA. Voorlopig genieten we dus met name van de ruimte buitenshuis, wat zeker geen straf is. Het huis is aan de buitenkant vrolijk geel geverfd en heeft verder witte natuurstenen. Bovendien zit je met dit klimaat toch meestal buiten dus we kunnen nog wel even wachten. Nooit bij stilgestaan hoe heerlijk het is om een tuin te hebben.

Maar voor Arjan misschien nog wel belangrijker, we hebben buiten ook een ingebouwde BBQ. Die gaan we snel uitproberen! Het huis zelf is ook heel leuk. Dat is wel fijn, aangezien met name Mireille hier veel tijd zal doorbrengen omdat ze thuis werkt.

Weemoed naar Holland

Het voetbal in Nederland is hier niet aan ons ontsnapt vanwege alle mailtjes die iedereen ons toestuurde en de internetlink met Voetbal International. Zodoende wisten ook wij dat alle verwachtingen omtrent het Nederlands elftal tijdens de Europese kampioenschappen zijn overtroffen, iedereen pro-Rijkaard is en zelfs Kluivert geen kritiek meer krijgt. Tot de halve finale althans. Ondanks het gigantische tijdverschil en de afstand zijn er hier bovendien genoeg Nederlanders om het oranjegevoel te pakken te krijgen. Het heeft wel wat langer geduurd aangezien de locale zenders de natuurfilms prioriteit gaven boven de groepswedstrijden, ondanks dat het hier dan 3 uur ‘s nachts is. Je ziet de mensen in de kroeg zich afvragen waarom wij in hemelsnaam in die afschuwelijke kleur oranje lopen. Afgelopen donderdag waren we dus -helemaal in tenue met alles wat we nog vanuit Nederland en op Schiphol hadden meegekregen- naar de Nederlandse kroeg gegaan. Daar stond een groot scherm en 3 tv's hingen in de hoeken van de kroeg. Onze tijd 00.10 uur roken we onraad toen nog altijd de Indonesische natuurfilm het scherm vulde terwijl Nederlandse liedjes van een CD uit de speekers galmden. De halve stad hebben we afgereden via verschillende mensen om de juiste t.v., kabelaansluiting en snoeren te combineren tot iets dat moest leiden tot het zien van de wedstrijd. Rond 00.50uur kregen we hoop, valse hoop bleek later, toen we Seedorf zagen...het was slechts reclame. Heel kort zagen we nog even een samenvatting waarin de eerste gemiste strafschop werd getoond...wat een spanning. Rond 01.00 uur kwam dan toch nog een oplossing. Via internet hebben we met Arnie, een goede vriend van Arjan, gebeld, zodoende life in contact met de Arena. Techniek staat voor niets. Met nog een stuk of tien andere Nederlanders waren we aan de computer gekluisterd. Wat moet de wedstrijd en alle sfeer erom heen geweldig zijn geweest. Met heel professioneel commentaar (Arnie, het was echt grandioos, nogmaals dank) toch nog een beetje het gevoel kunnen hebben dat al weken in Nederland hangt. Wat een spektakel, en wat een klote uitkomst. De oranje versiering maar meteen weer achterin een kast verstop om er de komende weken niet naar te hoeven kijken.

Gezinsuitreiding op komst

Samen tot het besluit gekomen dat we heel graag een hondje willen (nee, niet per definitie oefenen voor een kind), omdat we dat alletwee heel leuk vinden en hier de ruimte en mogelijkheid voor hebben, en bovendien een extra veiligheid voor het huis. We zullen wel zien, hebben net een puppie misgelopen, een Golden Retriever, maar er komt vast weer een kans.

Tropische douche

Ja, wat is er verder voor nieuws onder de zon? Ach, het weer hier natuurlijk, altijd een belangrijk onderwerp, alleen nu in een heel andere context. Het regenseizoen is begonnen en dat hebben we geweten ook. Meteen een lek gevonden, gelukkig in de overkapping van het terras en niet binnenshuis. De doorgeroeste golfplaten zijn vervangen en nu maar wachten op de volgende bui. Ook blijkt ons afwateringssysteem nodig te moeten worden nagekeken. Bij een van de tropische buien hebben ook wij kennis kunnen maken met de ‘floods’, die ik maar letterlijk vertaal als vloed. Binnen 20 minuten stond het water tot boven mijn enkels, in de tuin en op het terras. In een flitst moest ik denken aan die overstromingen in Limburg, en begreep dat er tegen dit soort weer geen kruid is gewassen. De paniek sloeg me om de keel, wat te doen als dit weer nog een half uur doorgaat? Al onze boeken stonden nog onuitgepakt in dozen op de grond. Door gebrek aan zandzakken maar handdoeken voor de deuren gelegd in het hoop dat dit het water zou absorberen, toen ineens de regen stopte. 10 minuten later herinnerden alleen de natte tegels en het ineens weer groen ogende gras er nog aan dat we vlak daarvoor zo’n storm hadden gehad. We zijn met recht in de tropen.. Het schijnt wel dat we nu van dit weer moeten genieten, want we gaan het koele seizoen in. Ik heb inderdaad al wat mensen in jassen gezien, maar niet echt begrepen waarom. 34 of 30 graden is voor mij nog steeds te warm voor een jas. Die winterkleren en sweaters ‘voor het geval dat’ blijven voorlopig onaangeroerd in de kast liggen.