Ritme
Augustus 2000
De housewarming
In de supermarkt nog de laatste benodigdheden gekocht als kaarsen, jus, waterkaraf en snel naar huis want de catering zou komen om 2 uur, terwijl het feestje overigens pas om 8 uur zou beginnen. Ik zie je denken, cateraar, ja inderdaad, schijnt hier erg normaal te zijn. Niet wat frieten en kroketten, maar voor-, hoofd- en nagerecht, tafels, stoelen, bloemstukken, 5 man bediening strak in het pak, en dat voor een habbekrats.
Adresjes
De tijd vliegt. Het is alweer bijna September. We gaan alweer onze 5e maand in als bewoners van de Filipijnen. We beginnen aardig gewend te raken aan dingen waar je beter niet aan kan wennen, zoals de luxe van een groot huis met tuin, en Sylvia die alles schoon en opgeruimd houdt waardoor het net lijkt alsof we zelf zo ordelijk zijn. Langzaamaan heb ik ook niet meer de neiging iedere ochtend uit het raam te kijken of het ‘mooi weer zal zijn’, een tik in Nederland, immers bepalend voor wat je wel en niet kan doen die dag. Zelfs als het hier ‘s ochtends strak blauw is kan het ‘s middags hozen totdat het water aan je knieen staat, en warm is het sowieso, dus daar maken we ons niet meer druk om. Kortom, we komen meer en meer in een ‘normaal’ ritme!.We beginnen ook steeds meer onze adresjes te hebben, voor brood het nabijgelegen hotel (anders krijg je een soort cake in broodformaat!), voor vlees naar de Santi’s, de traiteur waar ze wel 20 verschillende, meest Duitse, bratwursten hebben, heerlijke geitenkaas, e.d.
We hebben hier ondertussen al veel kennissen en een aantal vrienden. Met Simone en Govert gaan we het meeste om. Een stel uit Utrecht dat net als wij jong en kinderloos is en beiden werken (komt weinig voor hier). Zij wonen op 10 minuten rijden van ons, wat voor hier als 'buren' wordt bestempeld. Alles gebeurt hier sowieso met de auto, alhoewel Arjan en ik daar nog aan moeten wennen. We wonen op loopafstand van een zeer groot winkelcentrum, waar we het liefst lopend naar toe gaan. Dat is trouwens ook heel wat sneller dan met de auto, want dat is echt een ramp, het verkeer.
Spitsuur bestaat eigenlijk niet meer, zo druk als het op ieder willekeurig moment van de dag is. Er is dan wel een systeem bedacht om het verkeer terug te dringen, het z.g. colour-coden. Dat houdt in dat iedere auto een vaste dag in de week niet in Metro Manila mag rijden. Wat vervolgens gebeurt is dat de rijken twee auto’s hebben; Arjan ruilt de auto met een andere van kantoor op vrijdag, onze colour-code dag. Geen wonder dat de smog in de binnenstad een van de grootste bedreigingen blijft voor de menselijke gezondheid. Tot nu toe voelen wij ons echter kiplekker in het centrum.
Sporten, ofwel, het bewegen van je lichaam
We hebben het natuurlijk nog altijd zeer warm bij iedere stap die we zetten en worden ‘s ochtends vroeg wakker, maar langzaamaan wordt onze tred vergelijkbaar met die van de Filipino’s. Dat wil zeggen, we beginnen de dag met ons dagelijks sportuurtje door te zwemmen, hardlopen of skeeleren hier in de buurt. Natuurlijk absoluut ongepast en een zeldzame gewaarwording voor de Filipino's die zich afvragen waarom wij ons juist met opzet druk maken in die hitte. Zij gaan juist iedere overbodige beweging uit de weg en als ze al sporten is dat in de airconditioned gym van een van de luxere hotels. Gezien het heerlijke klimaat en de mogelijkheid om het te kunnen doen hebben we onze hockeysticks opgeborgen en verruild voor clubs om te golfen. Dwz. met geleende clubs van vrienden proberen we op een driving range de bal te raken. Die krengen zijn veel kleiner dan de ons bekende hockeybal. Raak je hem, schiet die meters de lucht in. Nu na een keer of vijf beginnen we een beetje het gevoel te krijgen, maar voordat we de baan op durven zijn we vast weer wat weekjes verder.Vrijdagavond zijn we in het oude centrum hier gaan eten met Simone en Govert en een vriend van hen die over was uit Hong Kong, waar zij ook een jaar hebben gewoond. Daarna nog even de kroeg in maar wel bijtijds naar huis want de dag daarna was immers de grote dag,...ons eerste feestjes op Filipijnse bodem, de housewarming.’s Ochtends zijn we eerst gaan golfen, wat erg lekker was. Heerlijk weer, briesje erbij. Ik durf het nog altijd geen sport te noemen aangezien je meer zweet van de hitte van de zon dan dat je nou zelf zo actief bent. Het is eigenlijk meer te vergelijken met een boswandeling waarbij je dan ook nog af en toe een bal wegmept. Het was de tweede keer dat we ‘de baan opgingen’. We zijn natuurlijk nog absolute beginners, zeker vergeleken met de cracks die het over niets anders hebben dan par, bogies, effe chippen etc. Maar goed, we hebben er wel lol in en zo loop je toch nog aardig wat kilometers, met dit klimaat eigenlijk een perfecte tijdbesteding.
We hebben de draad van het ‘gewone’ leven dus weer opgepikt en het voelt heerlijk. Wat gaat er immers boven een boterham met ...hmm, ik wilde zeggen kaas, maar dat kan alleen nog zolang ik mijn meegebrachte voorraad Old Amsterdam heb, hoe lang zal dat nog duren??? Een exportdienst zou niet slecht zijn. Wie voelt zich aangesproken? Doe er dan meteen wat haringen bij. In de niche van de bitterballen is al iemand gesprongen. We blijven tenslotte Nederlanders, slechts beland in een ander, zeer interssante deel van de wereld.