Het eerste bezoek

Oktober 2000

De voorpret

Rond half 5 pik ik Arnold op langs de kant van de snelweg, en zetten we eerst Marielle en Jelle af na ons weekendje Anilao. Op naar het vliegveld, het begin van 3 weken bijkletsen, uitgaan, nog meer weekendjes op stap en stappen met Gwen en Judith, onze eerste bezoekers sinds we in Manila wonen.We hebben de logeerkamer nog eens extra geboend, gevraagd of ze zelf katoenen (hier een schaars goed!)lakens mee willen nemen, kaas, drop, hagelslag, etc. Dan zorgen wij voor de rest: rust, relax, zon, zee en avontuur...
Door de gebruikelijke zondagsdrukte staan we vast in de file en weet ik zeker dat we te laat zullen zijn, maar gelukkig belt Gwen en zegt dat die paar minuten wachten op een reis van 17 uur ook niet uitmaken. Wat een gezelligheid, het klinkt nu alweer alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien.
Ik zie ze meteen staan, twee wit weggetrokken gezichtjes boven een Nederlandse winter outfit, omringd door nieuwsgierige Filipino’s en heel veel baggage. We laden alles in en besluiten naar huis te rijden. Ik heb zo’n zin om ze lekker bij ons thuis op de bank te zien zitten, dat we niet meer wachten op Arjan. Nu is het nog licht en kunnen ze nog wat zien van Manila. Ik zit voorin en probeer alles ineens te vertellen, wijs om me heen, en krijg het warm van het van-de-hak-op-de-tak springen en het snelle kloppen van mijn hart. De komende weken worden fantastisch!

Gwen en Judith op de Sto. Domingo

Een uur later slingeren laarzen en sokken in het rond, komen er zweterige kazen uit de tas, de zaterdageditie van de Telegraaf, stapels bladen, een Delftsblauw peper-en zoutstel, en veel cadeautjes meegebracht uit naam van de hardwerkende achterblijvers in Nederland.
Volgens Gwen heb ik niet overdreven wat de beschrijving van ons leventje betreft, alhoewel ze toch verbaast lijkt, en Judith is van plan eerst een paar dagen ‘lekker te gaan bakken’ op een van de ligstoelen.Verder hebben ze geen plannen.
De eerste drie dagen heb ik een congres, maar dit stoort ze niet. Ze slapen dagelijks een gat in de dag, en de overige uurtjes hangen ze rond het zwembad. Na lang aansporen krijgen Arjan en ik ze zover dat ze een reis naar Banaue boeken, de rijstvelden 10 uur rijden ten noorden van Manila. Een uur voor vertrek wordt alsnog besloten niet te gaan, de verse jus en café latte van Sylvia, de lekkere croissants en café latte met mocca van de Starbucks, de Giraffe, Glorietta en Havana in Malate is even genoeg inspanning tijdens deze welverdiende vakantie voor de dames. En ik vind het natuurlijk alleen maar gezellig da ze langer in Manila blijven. Uiteindelijk vertrekken ze na een week naar Boracay, het kuuroord der kuuroorden, een dag na de aankomst van pa en ma.

Pa en ma op de Sto Domingo

Ook mijn ouders hebben duidelijk last van de hitte en de jetlag. Bij aankomst zijn ze wel echt op het weer gekleed, en lijkt het alsof ze hier veel vaker zijn geweest. Terwijl ik zoals altijd om half 8 samen met Arjan ontbijt en om 8 uur achter de computer kruip, is het tot 12 uur muisstil in huis. Zodra pa wakker is begint het huis te leven. Terwijl hij vroeger thuis een hond had, en nu niets liever zou willen, weerhoudt mama’s angst voor honden hem daarvan. Dit gaat hij nu even inhalen! Mama doet haar uiterste best niet bang te zijn, en Tjampoer ook: het liefst zit ze bij mama’s voeten tijdens het eten, koffie drinken, eigenlijk daar waar mama is! Tjampoer, nog geen 5 maanden oud en zich van geen kwaad bewust, slaat vrolijk kwispelend kopjes koffie van tafel. In pa heeft ze een nieuw baasje en speelkameraadje gevonden. Hij gaat het liefst 6 keer per dag lopen, zelfs nu ze al min of meer zindelijk is. Pa heeft haar tijdens het ravotten geleerd dat oorbijten normaal is, iets dat me zeker twee maanden heeft gekost om weer af te leren! Bedankt, pa!
De eerste week vertel ik ze wat ze zoal in en om Manila kunnen doen, maar ze blijven net zo lief thuis. Na een aantal dagen freubelen weet pa hoe hoij SMS-jes op zijn mobiele telefoon kan bekijken, en is vanaf dan dus redelijk aan dit land aangepast.Al SMS-end dirigeer ik ze langs wat historische plekjes met Arnold als tourguide en chauffeur. Aan het einde van de week reizen we Gwen en Judith achterna naar Boracay, bepakt met slechts een rugzak met bikini, handdoek en zonnebrand.

Vluchtschema’s

Mijn verblijf zal een dag langer duren dan gepland, maar helaas niet uit vrije wil. Ik heb niets anders gezien dan een enorme harde storm, regenbuien, kapotgewaaide zeilbootjes en als luciferhoutjes geknakte palmbomen. Op de dag van aankomst in Boracay raasde een typhoon over het eiland, wat Arjan belette er later op de dag naar toe te vliegen, en mij om twee dagen later weer te vertrekken.
Het word vluchtschema krijgt ineens een geheel nieuwe betekenis. Hoe kom ik in hemelsnaam van dit eiland? Na twee dagen hangen beginnen de eerste mensen sjagrijnig te worden. Ik ben duidelijk niet de enige die zijn werkafspraken moet wijzigen. Uiteindelijk vertrek ik 36 uur te laat van Boracay als gevolg van de typhoon.
Ik laat pa en ma bedremmeld achter, hopend op mooier weer. Gwen en Judith willen zelfs met dit slechte weer graag blijven. De disco’s en relaxmogelijkheden maken veel goed. Als ik eindelijk kan vertrekken kijk ik met gemengde gevoelens naar het eiland. Het moet hier echt prachtig zijn met mooi weer, wat een wit breed strand, zoveel leuke guesthouses en hotelletjes, restaurantjes en BBQ’s, maar nu slechts gehuld achter grote metershoge plastic muren ter bescherming van de harde wind. Ik ga zeker snel terug, met mooi weer!

Alternatieve route...

Na een trycicle, moddervoeten, sloepje, banca en ‘bumpy flight’ bel ik Arjan op om te zeggen dat ik in ieder geval weer veilig in Manila ben. Arnold wacht me op met een door Arjan ingepakte koffer voor 5 dagen Jakarta. (Ik zal daar de rest van de week aan herinnerd worden: Arjan heeft volledig nieuwe combinaties verzonnen!)Op een van de smerige toiletten van het internationale vliegveld verruil ik mijn strandkleren voor mantelpak, mijn SeaAir ticket voor Singapore Airlines. Arnold zwaait me uit, terwijl ik door de douane loop.
5 dagen later zal ik weer problemen hebben om het land in te komen. Allereerst omdat dan typhoon nummer 2 zich heeft aangekondigd, dit keer rondom Manila, waardoor er geen enkel vliegtuig kan landen. Gelukkig zijn pa en ma al een dag eerder in Manila aangekomen. Ik heb geluk en het vliegtuig vertrekt toch. Althans, geluk… in de wachtruimte zien we op de tv net beelden van een gecrasht Singapore Airlines-vliegtuig in Taiwan, naar later blijkt omdat een niet in gebruik zijnde landingsbaan per abuis toch was gebruikt. Maar ook nu kom ik weer veilig in Manila aan.

...met een staartje

Omdat ik nog altijd mijn werkvergunning niet in orde heb willen ze me niet doorlaten; vorige keer ben ik langer gebleven dan de toegestane 21 dagen als tourist. Ondertussen word ik als illegale behandeld en mag ik geen stap meer verzetten. Na deze hectische week staat het huilen me nader dan het lachen en heb zin om schoon en droog thuis te zitten. Maar praktisch als de Filipino’s zijn, komt er een oplossing. Singapore Airlines koopt voor mij een ticket enkele reis het land uit. Ik toon het de douane-beambte, die mij doorlaat, en vervolgens sta ik het weer af aan Singapore Airlines, …geregeld!
Arnold staat me niet op te wachten en er zijn in de verste verte geen taxis te bekennen. Dit kan er nog wel bij. Verdwaasd loop ik de straat op, hou een taxi aan en ben dan gelukkig toch nog op tijd om samen met pa en ma en Arjan een biertje te drinken in onze stamkroeg de Conways. Toch een thuisgevoel!

In en om Manila

Gwen en Judith zie ik niet meer, die zijn vertrokken terwijl ik in Indonesie zat. Pa en ma zijn er nog een week, gezellig. Tijdens de enorme orkaan is er zoveel regen gevallen dat gedeelten van de stad onder water zijn gelopen. Zo ook het huis van Simone en Goof. Dit is al de tweede keer, en ook de tweede keer dat ik ter plekke was op moment supreme om te helpen. Alsnog staan we zaterdagochtend met ons brakke hoofd de auto's leeg te scheppen. Govert probeert tegen beter weten in beide auto's te starten, maar dit maakt het alleen maar erger. Aan alle kanten van de auto lopen straaltjes water, en de motor blijft stil. Het water heeft tot middelhoogte in de woonkamer gestaan. We maken grappen over de luxe van een binnenbad, maar vervloeken tegelijkertijd de makelaars, de eigenaar en iedereen die in de buurt komt. Het contract wordt in ieder geval niet verlengd in mei!
De rest van de week hangen we lekker rondom het huis, de hemel is weer strakblauw, en mama en papa proberen zoveel mogelijk warmte op te pikken voordat ze weer naar huis gaan, de kou in. Wij ook trouwens, want wij gaan mee, op weg naar ons eerste verlof!