Op Verlof
9 tot 22 November 2000
World of wonders
Twee weken voor vertrek is nog altijd onduidelijk of we naar Nederland zullen gaan, laat staan of er nog plek is op een vlucht. We hebben het slecht nieuws-gesprek met Jan en Linda, Arjan’s ‘bijna’ zus, een paar weken geleden al gevoerd.Na lang wikken en wegen besloten dat we helaas niet naar hun bruiloft kunnen. En dat terwijl zij elkaar op onze bruiloft hebben ontmoet en Linda en Arjan elkaar al 25 jaar kennen. Het telefoongesprek verliep stroef, na lang uitstel, met knoop in de buik, tranen met tuiten en vervolgens een radiostilte van meer dan twee weken. Pas nu realiseren we ons dat het leven zo ver weg van ons moederland ook mindere kanten heeft.Vanaf nu ga ik iedereen gevraagd en ongevraagd aanraden eerst lekker lang samen te wonen.
Arjan mag voor zijn baas in de plaats naar een cursus in Nederland, die als door een wonder een dag na de bruiloft begint. En er zijn tickets beschikbaar, dus we gaan! Wat geweldig. Ineens merk ik wat ik hier allemaal mis uit Nederland en binnen een dag slaat het gevoel om. Wat heb ik een zin om iedereen weer te zien, lekker boodschappen te doen bij de goedgevulde Appie of de lekkere dingetjes van de markt, ons huisje even in te gaan, ...
Cultuurschok
In het vliegtuig begon het al. Op mijn vraag aan een langslopende steward of ik misschien wat te drinken kon krijgen, kreeg ik een snauw dat ie net was langs geweest, en ik ‘maar beter op had moeten letten’. Oeps, dat is even wennen, het Nederlandse service niveau! Eenmaal met beide voeten op Nederlandse bodem wordt het alleen maar erger. In de trein wordt ons genot van het witte pistoletje met filet American bijna verpest door de humeurige conducteur dat we ‘de tassen voor zijn deur hebben gezet’, en ‘ dat kan natuurlijk allemaal niet’. Het troosteloze uitzicht over Lelylaan en Sloterdijk dat gehuld is in grijze wolken en de tikkende regen tegen de ramen geeft ook niet de verwachte ambience. Eenmaal in ons vertrouwde Amsterdam zal het wel anders zijn, toch? We gaan logeren bij Gwen, die wel genoeg ruimte heeft maar niet genoeg bedden. Het wordt behelpen voor twee nachten, de andere dagen zit Arjan in een hotel bij de cursus en ook ik ga af en toe elders logeren.Van station naar Gwen is nog geen 10 minuten lopen, maar in de ondertussen neerstortende regen met 50+ kg baggage toch net te ver. Na lang kletsen krijgen we de taxichauffeur zo ver dat hij ons meeneemt, dan wel niet om geld te verdienen op dit volgens hem onrendable ritje, maar uit medeleven. Toch aardige mensen? Halverwege worden we er uitgezet vanwege werkzaamheden aan de Dam. Omrijden is echt te veel moeite. Na wat gestuntel komen we dan toch nog koud en verregend bij Gwen aan. Daar blijkt niets veranderd. De pot thee staat al klaar, de vloer ligt bezaaid met kranten en blaadjes, de fruitschaal is gevuld met mandarijntjes en grapefruits, de koelkast gevuld met kaas, de koektrommel met speculaas. Dit wordt een week lang met recht ons thuis. Heerlijk!
Nog meer shocks
Die middag duikt Arjan de boekwinkel in terwijl ik met Noor ga lunchen -bruin broodje kaas!- en de laatste spulletjes koop voor de bruiloft de dag daarna. Die is fantastisch. Wanneer de bruid van de trap naar beneden daalt om haar aanstaande te overrompelen in haar prachtige jurk, duiken wij in het gangetje. Als na de eerste emoties de rust lijkt gekeerd, komen we te voorschijn, en zijn we even bang dat de bruid in shocktoestand raakt. De toon is gezet, zakdoeken worden te voorschijn gehaald en de rest van de dag zullen Jan en Linda door een waas van tranen de dag van hun leven hebben.
en wij ook!
Hollandse kost
Aan het einde van dag 1 gaan we met de trein naar ‘t oosten, papa en mama Bol opzoeken. Gelukkig, ook hier niets veranderd! Atjar is wat dikker en lijkt groter, maar dat kan ook komen omdat we onze 5 maanden oude Tjampoer ermee vergelijken. De openhaard is aan en speculaas van de banketbakker is speciaal in huis gehaald.We krijgen ‘s avonds ons lievelingseten voorgeschoteld. Zo zal het de rest van de week gaan.
Waar ik ook kom, iedereen heeft zijn best gedaan de meest lekkere Hollandse versnaperingen voor te schotelen en ons thuis te doen voelen. Ik rol van lunch naar diner, van diner naar kroeg, dag in dag uit. Zelfs de tandarts heeft zijn best gedaan en weet het te resteren mij 3 keer terug te laten komen voor een unieke wortelkanaalbehandeling. Door het bemoeilijkte kauwen geniet ik nog langer van al het lekkers.
De laatste avond eten we een pannekoek met kaas en hebben een supergezellige avond in de Gaper. Met de echte doorzakers gaan we nog naar Seymore en gaan we voor het eerst voor Arjan een broodje shoarma eten.
Als we eenmaal op zondag, wederom in de regen, weer terug rijden naar Schiphol, hebben we een heerlijke week achter ons liggen. De tas die op de heenweg gevuld was met Filipijnse souvenirs en cadeaus, is nu gevuld met pepernoten, speculaaspoppen, kaas en meer dan 60 chocladeletters dat als Paso Lubo moet dienen voor Arjans medewerkers. Met lege handen in de Filipijnen aankomen na een vakantie is ongehoord.
Als we na 26 uur landen op Manila voelen we ons direct weer thuis. De koffers rollen meteen van de band, Arnold staat al uren op ons te wachten vanwege de 5 uur vertraging die we in Kuala Lumpur hebben opgelopen. Om 2 uur ‘s nachts worden we verwelkomd door een enorm grote hond. Pas als ze reageert bij het reopen van Tjampoer weten we zeker dat het onze gegroeide pup is. Staand op haar achterpoten komt ze al tot mijn middel, en ze kan nu ook blaffen! Wat een feest om haar weer terug te zien. We spelen wat en lopen een rondje Urdaneta. Het kost zeker 2 uur voordat we het geruis van de airconditioning en de klammigheid om ons heen ons eigen maken en de slaap kunnen vatten.